Just came across this one very recently and found it very interesting. I am yet to listen to how it sounds in sur/taal... So have you guys ever felt the way Ramesh Gupta describes? ;)
મારા ભોળા દિલનો હાય રે શિકાર કરીને
ચાલ્યા ગયા આંખોથી આંખો ચાર કરીને (2)
બિમાર કરીને... મારા ભોળા દિલનો.
મે વિનવ્યુ વારમ્વાર કે દિલ સાફ કરી લ્યો (2)
કઇ ભૂલ હો મારી તો માફ કરી દ્યો (2)
ના ના કહી, ના હા કહી મુખ મૌન ધરીને ચાલ્યા ગયા...
એક બોલ પર એના મે મારી જિન્દગી વારી (2)
એ બેકદરને ક્યાંથી કદર હોય અમારી?
આ જોઇને, ને રોઇને દિલ મારઉ કહે છે,
શુ પામ્યા જિન્દગીભર આહા! કરીને? ચાલ્યા ગયા...
છો ને થયી તકરાર હજુ પ્યાર બાકી છે,
બન્ને દિલોમા પ્રેમની ઝંકાર બાકી છે,
સંસારના વહેવારનો વેપાર બાકી છે,
બન્ને દિલોના મળવા, હજી તાર બકી છે (2)
અભિમાનમા ફુલાઇ ગયા, જોયુ ના ફરીને ચાલ્યા ગયા...
- રમેશ ગુપ્તા
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
reminds me of ...
નયન ના જામ છલકાવી ને ચાલ્યા ક્યા તમે.
hahaha... i cant remember if i ahve ever experienced like this.. but who knows its about time... ;)
It is beyond my imagination how in the world these poets come up with such poetry.
hehe.. whats in that.. i can point you to one of my creation..
http://koshiz.blogspot.com/2006/07/mountains-of-light.html
it is very easy ;) hehe JK ;)
ભાવેશ,
વાહ! શુ વાત છે!? તમે કવિ ક્યાર થી થઈ ગયા? કે પછી હતા જ? :P કે પછી...
"मैं शायर तो नहीं मगर ए हसीं जब से देखा मैंने तुझको मुझको शायरी आ गयी..." ;)
હજી વધુ સમ્ભળાવો ભાઈ.
Post a Comment